Ik zie en hoor om me heen steeds meer mensen die het even niet meer weten. Wat moet ik met werk, school, relatie enz.?
De afgelopen jaren is er veel gebeurd, mooie dingen, moeilijke dingen, verdrietige dingen. Voor sommigen heeft het leven volledig stil gestaan, terwijl anderen weer nieuwe inzichten kregen.
Doordat we onze levens vaak anders moesten inrichten, thuiswerken, thuisonderwijs, geen sport, etentjes, vakantie enz. werden we teruggeworpen op onze eigen creativiteit, we werden niet meer vermaakt, we moesten onszelf vermaken.
En dat kostte de ene meer energie als de andere. Er ontstonden mooie initiatieven. Ik zag jonge mensen in het park samenkomen. Optredens buiten bij seniorenwoningen. Een soort van saamhorigheid. Samen koken, spelletjes doen, wandelen. Weer thuiskomen bij jezelf. Maar er was ook eenzaamheid en stilte.
Eenzaamheid
En door deze eenzaamheid en stilte kom je terug bij jezelf. Wie ben ik? Wat wil ik? Wat heb ik nodig?
Je komt in een soort niet weten. En dat maakt niet uit, vanuit stilte kom je vaak weer tot de mooiste dingen. Maar je kan ook een bepaalde donkerte tegenkomen. Hoe ga je daarmee om?
Nu gaat de wereld weer open en zou je denken dat je weer terug kunt zoals het twee jaar geleden was. Maar dan merk je dat dat niet zo is. Weer hele dagen naar school? Lukt dat? Is dit nog wel wat ik wil? Deze opleiding/studie?
Het juiste pad
Weer fulltime naar je werk? Weer een volle agenda? Veel prikkels. Dit kan veel verwarring en onrust geven. En sommige mensen pakken het weer op en vinden hun weg. Maar sommige mensen vinden het heel lastig om het juiste pad weer te vinden.
Zijn er belemmerende overtuigingen waar je maar tegenaan blijft lopen? Of heb je last van saboterende delen van jezelf? Wat is het wat je tegenhoudt?
Vaart mijn bootje nog wel de juiste richting?
Graag zou ik samen met je hiernaar willen kijken. Maak nu een afspraak!
